Μια χρονιά περίεργη έφτασε στο τέλος της. Σημασία δεν έχει πως ήταν αυτή η χρονιά, πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερη ή πως θα είναι η επόμενη, αλλά το τι μας έμαθε. Μια χρονιά που τουλάχιστον η μισή για τους περισσότερους, ήταν μακριά από την αίθουσα χορού τους, μακριά από αυτό που αγαπούν , μακριά από ανθρώπους, στιγμές, συναισθήματα, μακριά από όλα αυτά που είχαν συνηθίσει να κάνουν. Έμαθαν και μάθαμε πολλά μέσα σε ένα χρόνο.
Μάθαμε ότι ακόμη κι αν όλα σταματήσουν κι εμείς δεν μπορούμε να βγούμε από το σπίτι μας, θα κάνουμε το σπίτι μας αίθουσα χορού. Μάθαμε ότι τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει την επιθυμία να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Βρίσκαμε ή δημιουργούσαμε χώρους για να μπορέσουμε να χορέψουμε. Το σαλόνι του σπιτιού μας, η ταράτσα, η πιλοτή, το πάρκο της γειτονιάς μας έγινε το δεύτερο σπίτι μας, αυτό που συνήθιζε να ήταν η αίθουσα χορού για τόσα χρόνια. Είτε μέσω του υπολογιστή είτε μόνοι μας βρίσκαμε χώρο και χρόνο για την προπόνηση μας. Ο χορός μας είναι στην καρδιά μας όποτε δεν μπορούσε κάποιος ή κάτι να μας περιορίσει. Να μας δυσκολέψει ίσως ναι, αλλά εμείς και πάλι βρίσκαμε τρόπο.
Αυτό λοιπόν πρέπει να κρατήσουμε από αυτή την χρονιά. Μην σταθείς στα αρνητικά, μην σταθείς ότι ίσως η απόδοση σου έπεσε λίγο, είναι απόλυτα φυσιολογικό, σε όλους έχεις συμβεί. Μείνε στα θετικά. Μείνε στο πάθος σου, στην επιθυμία σου, στην τρέλα σου, στον έρωτα που έχεις για αυτό που κάνεις. Στο ότι μέσα σε αυτήν την ασυνήθιστη χρονιά, εσύ χόρευες ανεξάρτητα το πως, που, πότε, πόση ώρα. Κράτησες επαφή με αυτό που σου αρέσει και δεν το παράτησες . Κι αν το παράτησες είμαι σίγουρη ότι τώρα ανυπομονείς να ξεκινήσεις και πάλι καθώς το μικρόβιο του χορού δεν φεύγει εύκολα.
Έτσι επέστρεψε στις αίθουσες χορού. Επέστρεψε με άλλον αέρα. Επέστρεψε πιο δυνατός/η, γιατί είσαι πιο δυνατός/η.
Πάντα με αγάπη και σεβασμό προς τον εαυτό σου!
💗🌸
CONVERSATION