Και η πρώτη εβδομάδα μετά από μήνες αποχής ήρθε σχεδόν στο τέλος της. Κορμάκια, καλσόν, παπουτσάκια πήγαν ξανά στο φυσικό τους περιβάλλον. Και εσένα να μπαίνεις δυναμικά στην καθημερινότητα σου.
Η αίθουσα για τους χορευτές είναι ένα δεύτερο σπίτι. Ένα σπίτι γεμάτο από αναμνήσεις και συναισθήματα. Συναισθήματα χαράς, ευτυχίας, αισιοδοξίας αλλά και στεναχώριας, πόνου, θυμού, θλίψης. Ένα σπίτι που σε κάνει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Σε ολοκληρώνει αλλά και σε αδειάζει ταυτόχρονα. Ένα σπίτι που είχες να το επισκεφτείς πολύ καιρό, όμως συνέχιζες να κάνεις αυτό που ξέρεις, ακόμη και σε διαφορετική στέγη. Συνέχιζες να χορεύεις. Άρα;
Σπίτι, το κάνουν οι τοίχοι ή η ψυχή που βάζεις σε αυτό; Κανείς δεν μπορεί να σου πάρει τον χορό από μέσα σου.
Αν ένιωσες ενθουσιασμό ή και όχι, που γύρισες σε αυτό το σπίτι, είναι οκ. Δεν χρειάζεται να νιώσεις κάτι συγκεκριμένο γιατί απλά ο χορός είσαι εσύ όχι οι τοίχοι, οι ταράτσες, τα πάρκα και οι δρόμοι.
Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όπως και να είναι αυτός ο κόσμος...
💗🌼
CONVERSATION