Ως παιδί δρας μιμητικά. Μεγαλώνοντας όμως, λόγω της απότομης συναισθηματικής και ψυχολογικής ανάπτυξης, οφείλεις να δημιουργήσεις μια ισχυρή προσωπικότητα. Μια δυναμική γυναίκα. Η κοινωνία είναι σκληρή. Είναι γεμάτη άγχος, δυσκολίες, εμπόδια. Και εκεί που πιστεύεις ότι ανήκεις κάπου, έχεις δίπλα σου την οικογένεια που εσύ επέλεξες, του φίλους σου, συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος σου. Έτσι αρχίζεις να κλείνεσαι ακόμη περισσότερο στον εαυτό σου. Περιορίζεσαι, δεν ζεις καμία σωματική ή ψυχική ικανοποίηση.
Ξαφνικά, εκεί που τα φύλλα πέφτουν την εποχή του φθινοπώρου, η ψυχή σου αναγεννάτε. Δημιουργείς ξανά. Καταφέρνεις να εκπληρώσεις τους στόχους που έχεις βάλει στον εαυτό σου. Ξεπερνάς τους ψυχαναγκασμούς σου, τις ιδιοτροπίες σου, γίνεσαι ελεύθερος, ανεξάρτητος. Κατανοείς το καλό και το κακό. Μαθαίνεις να αποδέχεσαι τον εαυτό σου.
Και σκέψου εκείνο το μικρό παιδί πριν χρόνια αν ρωτούσε τον εαυτό του "πως θα γίνω όταν μεγαλώσω;" Απάντησε του " Είμαι η καλύτερη εκδοχή που θα μπορούσα να έχω γίνω"
Με αφορμή την παράσταση του 3ου έτος της Επαγγελματικής Σχολής Χορού "Ανδρομάχη Καφαντάρη" γράφτηκε το παραπάνω κείμενο για να υπενθυμίσουμε στο σώμα μας ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα .
Πληροφορίες παράστασης:
Στις 14 & 15 Δεκεμβρίου 2018
Ώρα: 21:30
Στο θέατρο Φαργκάνη ( Αγίου Παντελεήμονος 10, Θεσσαλονίκη )
Επιμέλεια χορογραφιών : Τελειόφοιτες σπουδάστριες της ανώτερης επαγγελματικής σχολής χορού "Ανδρομάχη Καφαντάρη"
CONVERSATION