
Η δεύτερη περίοδος της δημιουργικής δραστηριότητας της Vaganova άρχισε αμέσως μετά την Επανάσταση. Το 1918 άρχισε να διδάσκει στην ιδιωτική Ρωσική Σχολή Μπαλέτου που διεύθυνε ο κριτικός κλασικού μπαλέτου Akim Volynski, αλλά τρία χρόνια αργότερα μεταπήδησε στην Κρατική Σχολή Μπαλέτου. Η μέθοδος διδασκαλίας της Vaganova διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, σε μια εποχή δύσκολη για το ρωσικό μπαλέτο,, γιατί η κλασική παράδοση δεχόταν σφοδρές επιθέσεις των ψευτοανανεωτών.
![]() |
Το σύστημα της Vaganova διαμορφώθηκε σε στενή σύνδεση με τη θεατρική πρακτική. Αποτελεί τη φυσική εξέλιξη και συνέχει των παραδόσεων της ρωσικής σχολής του μπαλέτου. Αν στην δεκαετία του 1920 οι άνθρωποι που νοιάζονταν για το ρωσικό μπαλέτο υπερασπίζονταν την κλασική κληρονομιά από τις επιθέσεις των ψευτοανανεωτών, στην δεκαετία του 1930 το κυριότερο μέλημα ήταν η δημιουργία ενός σύγχρονου ρεπερτορίου. Η μέθοδος της Vaganova δεν επηρέασε και εξέλιξε μόνο τον χορό των γυναικών αλλά και των ανδρών.
To 1934 εκδόθηκε για πρώτη φορά το βιβλίο της Agrippina Vaganova "Βασικές αρχές του κλασικού μπαλέτου" όπου εξακολουθεί να αποτελεί πρότυπο εγχειρίδιο για τη διδασκαλία της τεχνικής του μπαλέτου. Η τεχνική της είναι μια από τα πιο δημοφιλή τεχνικές σήμερα.
Πηγή: "Βασικές αρχές του κλασικού μπαλέτου"
CONVERSATION